Ostatnie tango w Paryżu to francusko- włoski melodramat z elementami erotyki, którego reżyserem – a zarazem twórcą – jest Bernardo Bertolucci. Tę niebywałą dotąd ekranizację dopełnili fabułą: Franco Arcalli, Agnes Varda i Gato Barbieri – twórca ścieżki dźwiękowej. Jego premiera miała miejsce w 1972 roku. Zarówno fabuła, jak i cały film spotkał się z wieloma nieprzychylnymi głosami. We Włoszech zabroniono jego dystrybucji a wszystkie kopie nagrania poddano oficjalnemu zniszczeniu. Reżysera pozbawiono praw obywatelskich na okres 5 lat i skazano na 4 miesiące aresztu w zawieszeniu.
Choć początkowo film spotkał się z ogromnym niezadowoleniem – głównie ze względu na obecność śmiałych i nieakceptowanych scen erotycznych – to jeszcze przed upływem XX wieku cofnięto jego cenzurę, wycięto część scen i wyrażono zgodę na jego ponowne pojawienie się w kinach. W Stanach Zjednoczonych Ostatnie tango w Paryżu otrzymało najwyższą kategorię wiekową. Po zakończeniu kręcenia filmu Maria Schneider – odtwórczyni głównej roli żeńskiej – odbyła leczenie w szpitalu psychiatrycznym i zaprzestała jakichkolwiek kontaktów z reżyserem. Wszystko przez ekranizację jego własnych upodobań erotycznych. O czym opowiada ten kontrowersyjny film i dlaczego warto go obejrzeć?
Ostatnie tango w Paryżu – fabuła w pigułce
Niezwykła ekranizacja opowiada o losach Paula – 45 latka, który zaczyna na własnej skórze doświadczać oznak starości. Główny bohater łysieje, tyje i dostrzega siwe włosy. Zrozpaczony po samobójstwie swojej żony, która podcięła sobie żyły w kąpieli, zaczyna spotykać się z piękną 20 letnią Jeanne. Kobieta niebawem planuje zamążpójście, jednak nie przeszkadza jej to w spędzeniu trzech dni – w niemal pustym mieszkaniu – z Paulem, podczas których uprawiają seks pełen przemocy, brutalności i perwersji.
Spędzając ze sobą 72 godziny w miłosnych uniesieniach para nie porusza tematów, związanych ze światem zewnętrznym. Początkowo Paul zakłada, że ich przygoda ma być całkowicie pozbawiona zobowiązań, jednak po pewnym czasie sam przywiązuje się do swojej młodej kochanki. Tuż po rozstaniu mężczyzna postanawia odnaleźć atrakcyjną Jeanne, kiedy to się staje – zaprasza ją do baru tango, pełnego gracji i elegancji. Mimo kunsztu Jeanne nie chce wracać do trzech dni, przeżytych z Paulem i ucieka. Jej plan jednak nie dochodzi do skutku i Paul poznaje jej miejsce zamieszkania. Końcowa scena dla wielu widzów może być szokująca, jednak to właśnie ona idealnie dopełnia psychologiczny charakter filmu. Ekranizację z XX wieku zdecydowanie warto obejrzeć, ponieważ pozwala ona wczuć się w główne postacie i poznać mechanizmy zachodzące w ich umysłach.
